Read religious and spiritual stories in Punjabi about Sikhism, Hinduism, Islam, and Buddhism. Discover religious stories, known as sakhiyan and gure sakhiyan, which offer insights into the last religious life and spiritual growth. You can also listen to these stories in Punjabi and watch the accompanying video. These stories help improve, motivate, and elevate human life spiritually.
ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਸਾਖੀ
ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਲਾਹੌਰ ਦਾ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਵਪਾਰੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਵਿੱਚ ਅਹੰਕਾਰ ਅਤੇ ਮੋਹ ਬਹੁਤ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਜਦੋਂ ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿੰਡ ਆਏ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਮਕਾਨ ਉਤੇ ਸੱਤ ਝੰਡੇ ਲਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਸਤ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਹਨ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਜਿਹੜਾ ਬੰਦਾ ਆਪਣੇ ਘਰ ਉਤੇ ਇੱਕ ਝੰਡਾ ਲਾਉਦਾ ਸੀ, ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਇਹਦੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਹਨ।
ਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਦੁਨੀ ਚੰਦਾ, ਸਤ ਲੱਖ ਹਾਂ, ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਹਾਡੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਸਤ ਲੱਖ ਕੋਲ ਹੈ।”
ਤੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੇ ਨਾ ਜੇਬ ਚੋਂ ਇੱਕ ਸੂਈ ਕੱਢੀ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, “ਦੁਨੀ ਚੰਦਾ, ਆਹ ਮੇਰੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਅਮਾਨਤ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀ” ਜੇ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਨਾ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੈ ਲਵਾਂਗੇ।”
ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਨੇ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਭਾਗਵਾਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜਗਤ ਦੇ ਤਾਰਕ ਆਏ ਨੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਮਾਨਤ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਇਕ ਸੂਈ ਅਤੇ ਕਿਹਾ “ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀ ਤੇ ਜੇ ਇੱਥੇ ਨਾ ਨਾ ਅਸੀਂ ਆਏ ਤਾਂ ਅੱਗੇ, ਅਗਲੇ ਜਹਾਨ ਵਿਚ ਲੈ ਲਾਂਗੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ।”
ਘਰਵਾਲੀ ਥੋੜੀ ਸੁਚੇਤ ਸੀ, ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਸਾਈ, ਅੱਗੇ ਤੇ ਸਰੀਰ ਨੇ ਵੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਸੂਈ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵੋਗੇ?” ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਸੋਚਾਂ ਲਗਾ ਅਤੇ ਸਮਝ ਆ ਗਈ। ਫਿਰ ਪਿੱਛੇ ਦੌੜਆ ਪਾਤਸ਼ਾਹ, “ਬਖਸ਼ ਲਓ, ਅੱਗੇ ਤੇ ਸਰੀਰ ਨੇ ਵੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਮੈਂ ਸੂਈ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂਗਾ?”
ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਮੁਸਕ੍ਰਾਂਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ, “ਜੇ ਇੱਕ ਸੂਈ ਵੀ ਅਗਲੇ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਲੈ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਹ ਸਾਰੀ ਦੌਲਤ ਤੇ ਮਾਣ ਕਿਸ ਲਈ?”
ਇਹ ਸੁਣਕੇ ਦੁਨੀ ਚੰਦ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਸੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਵਰਤਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।
ਸਿਖਿਆ: ਇਹ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਨਾਲ ਨਹੀ ਜਾਣੀ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਇਸਨੂੰ ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕਮਾਓ ਤੇ ਚੰਗੇ ਕਾਰਜ ਵਿੱਚ ਲਗਾਉ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਅਤੇ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਦੀ ਸਾਖੀ!
ਪਿੰਡ ਦਾ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹਫਦਾ ਹੋਇਆ ਆਇਆ ਤੇ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ। ਚਾਚਾ ਨਾਨਕ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਖੇਤ ਚਾਰ ਦਿੱਤੇ ਨੇ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਉੱਥੋਂ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਪਰ ਨਾਨਕ ਆਪ ਤਾਂ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੈ।
ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ। “ਪਟਵਾਰੀ ਦੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਇੰਨੀ ਹਿੰਮਤ! ਉਸਨੂੰ ਇਸਦਾ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ,” ਉਹ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਮਹਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ, “ਪਟਵਾਰੀ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਨਕ ਦੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਖੇਤ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਚਰ ਲਈ ਹੈ । ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲੋ।”
ਮਹਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਨਾਲ ਖੇਤਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ। ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਵੀ ਚੱਲ ਪਏ। ਉਹ ਜਲਦੀ ਹੀ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਹਰੇ ਭਰੇ ਵੇਖ ਕੇ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਸਾਰੇ ਖੇਤ ਲੈ-ਲਾਹਾ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਮੱਝਾਂ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ।
ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਦੇਖ ਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜੀ ਆਪਣੀ ਭਗਤੀ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਸਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੱਪ ਨੇ ਫਣੇ ਨਾਲ ਛਾਂ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਸੱਪ ਨੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਤੇ ਇੰਨੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜੀ ਉੱਥੇ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਅਰਾਮ ਕਰਦੇ ਰਹੇ।
ਜਦੋਂ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਇੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ, “ਪਿਤਾ ਜੀ, ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ? ਇੰਨੇ ਲੋਕ ਕਿਉਂ ਆਏ ਹਨ?” ਮਹਿਤਾ ਕਾਲੂ ਜੀ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹੇ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਰਾਏ ਬੁਲਾਰ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਉਹ ਮਾਫੀ ਮੰਗਦਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਮਾਫ ਕਰਨਾ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਤੁਸੀਂ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਪਾਲੀ ਨਹੀਂ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਰੱਬੀ ਅਵਤਾਰ ਹੋ।” ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਵੀ ਉਸ ਮੱਝਾਂ ਦੇ ਪਾਲੀ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।
ਕੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਦੂਰ ਭੱਜ ਕੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ?
ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੌਤ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਮਾਂ, ਸਥਾਨ ਅਤੇ ਹੋਣੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਮਨੁੱਖ ਇੱਕ ਸਾਧੂ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਮੇਰਾ ਭਵਿੱਖ ਦੱਸੋ।” ਸਾਧੂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਤੂੰ ਕੀ ਲੈਣਾ ਭਵਿੱਖ ਜਾਣ ਕੇ?” ਉਹ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀ, ਸਾਧੂ ਜੀ, ਮੇਰਾ ਭਵਿੱਖ ਦੱਸੋ। ਸਾਧੂ ਨੇ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੈ, ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਤੈਨੂੰ ਮੌਤ ਲੈਣ ਆਵੇਗੀ।” ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ, “ਅੱਛਾ, ਠੀਕ ਹੈ।”
ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੇ ਘੋੜੀ ਲਈ ਅਤੇ ਘੋੜੀ ‘ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਹਫ਼ਤਾ ਭਰ ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ, ਚਲਦਾ ਗਿਆ, ਸਫ਼ਰ ਕਰਦਾ ਗਿਆ, ਆਖ਼ਿਰ ਇੱਕ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਦੇ ਥੱਲੇ ਜਾ ਰੁਕਿਆ।
ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਸਮਾਂ ਵੀ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੇ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਘੋੜੀਏ ਤੇਰਾ ਧੰਨਵਾਦ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਚਾ ਕੇ ਇੰਨੀ ਦੂਰ ਲੈ ਆਈ ਹੈਂ।”
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਬੰਦਾ ਘੋੜੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ, “ਘੋੜੀਏ ਸ਼ਾਬਾਸ਼, ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਇਸ ਥਾਂ ਤੋਂ ਚੁੱਕਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਬੰਦਾ ਇੰਨੀ ਦੂਰ ਬੈਠਾ ਹੈ, ਚੁੱਕਣਾ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਹੈ, ਇਸ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚੇਗਾ ਕਿਵੇਂ, ਤੂੰ ਇਹਨੂੰ ਇਸ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈਂ, ਤੇਰਾ ਧੰਨਵਾਦ।”
ਜਦੋਂ ਮੌਤ ਆਉਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬੰਦਾ ਉਸ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਵੀ ਖੁੱਦ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਆਉਣੀ ਲਿਖੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਕੀ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਚੰਗਾ ਹੈ ਜਾ ਇਸਲਾਮ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ?
ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਨੂੰ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬਹਾਦੁਰਸ਼ਾਹ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਦਿੱਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਾਜ਼ੀ ਨੇ ਚਲਾਕੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ “ਤੁਹਾਡਾ ਧਰਮ ਚੰਗਾ ਜਾਂ ਸਾਡਾ?”
ਉਸਦਾ ਵਿਚਾਰ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਕਹਿਣਗੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਹਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਕਹਾਂਗਾ ਕਿ ਇਹ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜੇ ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਕਹਿਣਗੇ, ਤਾਂ ਕਹਾਂਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕਰੋ।
ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਕੁਝ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿੱਤਾ, “ਤੁਮਹੇ ਤੁਮ੍ਹਾਰਾ ਖ਼ੂਬ, ਹਮੇ ਹਮਾਰਾ”।
ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੁਸਲਿਮ ਵੀਰਾ ਲਈ ਮੁਸਲਿਮ ਧਰਮ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਹਿੰਦੂ ਭਰਾਵਾਂ ਲਈ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਭਰਾਵਾਂ ਲਈ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਹੈ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਚੰਗੇ ਹਨ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਕਿਵੇਂ ਬਦਲਿਆ ਰਾਜਾ ਭਰਥਰੀ ਦਾ ਜੀਵਨ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਰਾਜਾ ਭਰਥਰੀ ਦੀ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰ ਹੋਈ। ਰਾਜੇ ਭਰਥਰੀ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਅਲੌਕਿਕ ਸ਼ਕਤੀ ਸਨ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅੰਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਦੇਖਿਓ।
ਭਾਈ ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਪੂਛਿਆ, ਜੀ ਕਿਉਂ? ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਬੰਦੇ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਖਿਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਅੰਨਾ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਰਿਧੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਹਨ।
ਭਾਈ ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਕਿਉਂ ਆਏ ਹਾਂ? ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰਾਜਾ ਭਰਥਰੀ ਨੂੰ ਸਜਾਖਾ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਇਹ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਖਿਚ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਨਾ ਹੈ।ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
ਭਾਈ ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਭਰਥਰੀ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਤਦ ਭਰਥਰੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਸੇਵਕ ਉਸ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਨ। ਤਦ ਭਰਥਰੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਮੰਤਰ ਛੱਡਿਆ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਭਰਥਰੀ ਤੇ ਪਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਰਿਧੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ, ਤੰਤ੍ਰ ਮੰਤ੍ਰ ਝੜ ਪਏ। ਸਿਰਫ਼ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ, ਰਾਜਾ ਭਰਥਰੀ ਅੰਦਰੋਂ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਰਾਜਾ ਭਰਥਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਭਰਥਰੀ ਹੁਣ ਸੰਤ ਬਣ ਗਿਆ।
ਸੱਚਾ ਆਤਮਿਕ ਜੀਵਨ ਅਲੌਕਿਕ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੱਚੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪਾਪੀ ਵੀ ਪਾਪ ਛੱਡ ਕੇ ਸੰਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।